Τιμητικά ψελλίσματα στη Θεοτόκο
Στὸ πρόσωπό της νικήθηκαν «τῆς φύσεως οἱ ὄροι», συνυπῆρξαν ἡ παρθενία μὲ τὴν κυοφορία, ἡ ζωὴ μὲ τὸ θάνατο, τὸ ἀνθρώπινο μὲ τὸ θεϊκό. Δίκαια δοξάστηκε παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ὅλους τους ἁγίους, μὲ ὕμνους, ναούς, εἰκόνες, χαρακτηρισμούς. Φυσιολογικὰ ἡ κάθε πονεμένη ψυχὴ καταφεύγει μ’ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ τὴ δύναμή Της, ἀναμένοντας τὴ συμπαράστασή Της.
Ὅμως, κι ἂν εἶναι ἀδύνατο νὰ περιγράψει κανεὶς τὸ μεγαλεῖο Της, εἶναι ἀνάγκη νὰ ψελλίσουμε κάποια τιμητικὰ λόγια ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ σωτήρα μας. Ἀφοῦ, χωρὶς Ἐκείνη, θὰ βρισκόμασταν ἀκόμη στὸ χάος καὶ στὸ θάνατο, ἀναζητώντας τὴν ἄπιαστη ἐπιθυμία γιὰ λύτρωση.
Ἡ καθαρότητα τῆς ἁπλῆς κόρης τῆς Ναζαρὲτ καὶ κυρίως ἡ ταπείνωσή της, ἔγιναν τὰ μέσα ὅπου ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπ’ αὐτὴν» καὶ τῆς πρότεινε νὰ κυοφορήσει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπάντησή της «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» ἦταν ἡ συγκατάθεσή της στὸ σημαντικὸ ἔργο ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα ἀνέμενε καὶ ποθοῦσε.
Ἡ κοίμηση τῆς Παναγίας, μὲ δεκαπενθήμερη νηστεία καὶ καθημερινὲς Παρακλήσεις, γιορτάζεται ὡς τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, ἀφοῦ κι Αὐτή, ὅπως ὁ Υἱός Της, μεταβαίνει ἀπὸ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τώρα τὸν σκέπει καὶ τὸν φροντίζει.
Ἡ αἴσθηση ὅτι στὶς θλίψεις καὶ στὰ ποικίλα προβλήματα τῆς ζωῆς δὲν εἴμαστε μόνοι, δυναμώνει τὴν προσπάθεια καὶ μειώνει τὴ λύπη. Ὅσοι γεύτηκαν τὴ συμπαράστασή Της, ὄχι ὡς ψευδαίσθηση ἢ κατὰ φαντασίαν, κατανοοῦν τὴν παρουσία Της, τὴν ἀγάπη Της, τὴ φροντίδα Της. Ξέρουν τί σημαίνει νὰ τὴν ἔχεις Μάνα, νὰ γεύεσαι τὴ στοργή Της, νὰ αἰσθάνεσαι τὴ Χάρη Της.
Βέβαια, μὲ καμιὰ μάνα κανενὸς μεγάλου δὲν θὰ εἴχαμε τέτοια σχέση. Ἡ παρθένος Μαρία δὲν εἶναι ἁπλὰ μία ἐνάρετη γυναίκα. Εἶναι ἡ Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καὶ «σωτῆρος, τῆς ἐλπίδος ἠμῶν» (Ἃ΄ Τίμ.1,1). Ἡ σχέση μὲ τὸν Υἱὸ Τῆς καθορίζει καὶ τὴν ποιοτικὴ σχέση μας μαζί Της.
«Κυρία Θεοτόκε, Μάνα τοῦ κόσμου, Κυρία τῶν ἀγγέλων! Σίγουρα «ἀδυνατεῖ γλώσσα τῶν βροτῶν» νὰ Σὲ ὑμνήσει καὶ νὰ ἐννοήσει τὸ μεγαλεῖο Σου. Δέξου τὴ δέησή μας ὡς προερχόμενη ἀπὸ παιδιὰ ἀδύνατα, ἁμαρτωλὰ καὶ ἐπιπόλαια:
Δῶσε μᾶς λίγο ἀπὸ τὸ Φῶς Σου.
Κᾶνε μᾶς νὰ κατανοήσουμε τὴν εὐεργεσία τοῦ Υἱοῦ Σου.
Προστάτευσε τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς.
«Πάλιν καὶ πολλάκις» δέξε μᾶς μετανοοῦντας καὶ ἐπιθυμοῦντας τὴν ἀλλαγή μας.
Σκέπε, φύλαττε καὶ διάσωσε τὸν κόσμο Σου.
Παρηγόρησε τοὺς κοπιώντας καὶ πεφορτισμένους τῆς ζωῆς.
Τὴν ὥρα τῆς μετάβασής μας ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἔλα καὶ ὁδήγησέ μας στὸν Υἱό Σου καὶ Θεὸν ἠμῶν, γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια τὴν οὐράνια Βασιλεία Του «σὺν πάσι τοῖς ἁγίοις».
Ἀμήν!
Πηγή: π. Ανδρέας Αγαθοκλέους, agiazoni.gr