Αφήνω τη δουλειά μου και τρέχω στην Ομόνοια
- "Ήμουνα", λέει, "στην εκκλησία. Και καταλάβαινα
ότι στην πλατεία της Ομονοίας" - όπως ήταν τότε, όχι όπως είναι τώρα - "κάποιος είχε μεγάλη δυσκολία. Ήταν γυναίκα. χρειαζόταν βοήθεια.
Κινδύνευε να πεθάνει. Και τί να κάνω; Αφήνω
τη δουλειά μου και τρέχω στην Ομόνοια.
Πράγματι, πάνω σ' ένα παγκάκι, ήταν μια
νεαρά ημιλυπόθυμη. Πήγα, μόλις με είδε, δοκίμασε να σηκωθεί, αλλά δεν μπορούσε.
Την καθησύχασα, της μίλησα, μού 'πε μερικά από τα δικά της, τη συνέφερα, και
ύστερα την πήρα απ' το χεράκι και την πήγα στην ''Πολυκλινική''. Στον Άγιο
Γεράσιμο.
Και λέω στην νεωκόρο, ήταν
Δεκαπενταύγουστος, νηστεία της Παναγίτσας, λέω λοιπόν:
- Πάρε την κοπέλα - θά 'λεγα τ' όνομά της αλλά ζει ακόμη - Πάρε την κοπέλα, να την πας
στο σπίτι, σπίτι σου, ν' αλλάξει, να ξεκουραστεί, πάρε κι ένα κοτόπουλο απέξω,
να φάει. Γιατί έχει πολλές μέρες να φάει και δεν μπορεί ν' αντέξει. ''
- Μα , λέει " παππούλη είναι Δεκαπενταύγουστος !"
Της λέω: '' Να φας κι εσύ όμως, γιατί
ντρέπεται μόνη της να φάει''.
Μου θυμίζει τον Άγιο Σπυρίδωνα, με
την κόρη του και τον ξένο. Λοιπόν.
" Μά, λέει, παππούλη, είναι
Δεκαπενταύγουστος''.
- ''Εγώ σου είπα να φας. Να της
κάνεις παρέα, γιατί ντρέπεται. Δεν σου είπα να καταλύσεις. Σού 'πα να κάνεις
αγάπη για την ψυχούλα. Να την βοηθήσουμε. Ο Χριστός πέθανε για μας. Και θα
κολλήσομε τώρα εκεί ; "
Όχι ότι δεν χρειάζεται η νηστεία.
Όχι. Όχι! Αλλά η νηστεία είναι μέσον. Σκοπός είναι η αγάπη.
Τό 'κανε η κυρία. Έ, συνήλθε η
κοπέλα, πήγε πάλι στην εκκλησία για τον παππούλη και άλλαξε ρότα. Έκανε
σπουδές, με τη βοήθεια του παππούλη, και σήμερα έχει μια πολύ καλή κοινωνική
θέση. Και τί κάνει; Προσφέρει κι εκείνη, όπως πρόσφερε τόσα χρόνια ο παππούλης
μας και τηρουμένων των αναλογιών. Είδατε τί διάκριση; Είδατε τί ωραία; Αυτό
είν' Ορθοδοξία! Αυτό είναι το μεγαλείο!
Πηγή: π. Ανανίας Κουστένης, Ιστορίες από τον Άγιο Πορφύριο τον νεό, τον καυσοκαλυβίτη, εκδ. Κυπρής