15/12/2023, Κάποια Χριστούγεννα στο Δουβλίνο, του Ιρλανδού τραγουδιστή Μπόνο

 Κάποια Χριστούγεννα στο Δουβλίνο

     Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά θυμάμαι κάποτε να επιστρέφω από μία πολύ μεγάλη περιοδεία. Όλο αυτό τον καιρό έλειπα από το σπίτι. Επέστρεψα, λοιπόν, για τα Χριστούγεννα και ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που βρισκόμουν ξανά στο Δουβλίνο. Το Δουβλίνο τα Χριστούγεννα είναι κρύο αλλά λουσμένο στα φώτα, μοιάζει με καρναβάλι μέσα στο χειμώνα. Την παραμονή των Χριστουγέννων πήγα στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου. Είχα πάει σχολείο εκεί για ένα χρόνο. Εκεί ήταν και ο Τζόναθαν Σουίφτ πρωτοπρεσβύτερος. Εν πάση περιπτώσει, κάποιοι φίλοι μου από την Εκκλησία της Ιρλανδίας πήγαιναν κι αυτοί εκεί. Είναι ένα είδος χριστουγεννιάτικης παράδοσης, αλλά εγώ δεν είχα παραστεί ποτέ. Μπήκα λοιπόν σ’ αυτόν το ναό και κάθισα. Μου έδωσαν μια πραγματικά κακή θέση, πίσω από κάτι τεράστιες κολόνες. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Καθόμουν εκεί, έχοντας μόλις γυρίσει από το Τόκιο ή από κάποιο άλλο μακρινό μέρος. Άρχισα να τραγουδάω γιατί λατρεύω το χορωδιακό τραγούδι. Οι τέχνες στο πλαίσιο της κοινότητας, η ειδικότητά μας! Αλλά καθώς ήμουν άυπνος για μέρες ταξιδεύοντας, άρχισε να με παίρνει ο ύπνος, ήταν και η λειτουργία λιγάκι βαρετή, και κουτουλούσα από τη νύστα, δεν έβλεπα μπροστά μου. Προσπάθησα να μείνω ξύπνιος μελετώντας αυτά που ήταν γραμμένα στη σελίδα. Και τότε ξαφνικά για πρώτη φορά έγινε η αποκάλυψη. Μου είχε συμβεί και στο παρελθόν, αλλά τώρα φαινόταν καθαρά: Η χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η ιδέα πως ο Θεός, αν υφίσταται μια δύναμη Αγάπης και Λογικής στο σύμπαν, θα αναζητούσε έναν τρόπο να εξηγήσει την ουσία της είναι από μόνο του εκπληκτικό. Πώς θα αναζητούσε έναν τρόπο να ερμηνεύσει και να περιγράψει την ουσία της με το να γίνει ένα παιδί που γεννιέται μέσα στην απόλυτη φτώχεια, μέσα στα κόπρανα και τα άχυρα… ένα παιδί… Σκέφτηκα: « Ποπο! ». Αυτό είναι ποίηση! Αγάπη ανήκουστη, ανήκουστη δύναμη που παρουσιάζεται ως το πιο ευάλωτο πράγμα στον κόσμο. 

    Ορίστε. Καθόμουν εκεί και δεν είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί άλλη φορά, μα μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια και συνέλαβα τη μεγαλοφυία αυτού του πράγματος, την απόλυτη μεγαλοφυία που διαλέγει μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο και αποφασίζει να εκδηλωθεί. Επειδή αυτό είναι ακριβώς για το οποίο συζητούσαμε νωρίτερα: Η αγάπη χρειάζεται να πάρει μορφή, η οικειότητα χρειάζεται να γίνει ψίθυρος. Σε μένα βγάζει νόημα. Είναι βασικά λογικό. Είναι καθαρή λογική. Η ουσία θα αποκαλυφθεί. Είναι αναπόφευκτο. Η αγάπη πρέπει να γίνει πράξη ή κάτι χειροπιαστό. Δεν μπορούσε παρά να συμβεί αυτό. Πρέπει να υπάρχει μια ενσάρκωση. Η αγάπη έχει ανάγκη να πάρει σάρκα και οστά. 

 

 

Πηγή: Μπόνο (Ιρλανδός Τραγουδιστής), https://christianmusic-citizenbasil.blogspot.com/