17/1/2020, Ο Νεομάρτυρας Γεώργιος, ο εν Ιωαννίνοις μαρτυρήσας, στη συνείδηση της Εκκλησίας,
του Μιχάλη Τρίτου


Ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του ὁ νεομάρτυς Γεώργιος κέρδισε τὴν τιμὴ τοῦ μάρτυρος στὴ συνείδηση καὶ τὴν πίστη τῆς ἐκκλησίας. Ἀμέσως μετὰ τὸ μαρτύριο οἱ πιστοὶ ἔτρεχαν στὸν τάφο του καὶ ἔπαιρναν χῶμα καὶ λάδι ἀπὸ τὸ κανδήλι, τὰ ὁποία χρησιμοποιοῦσαν ὡς φάρμακα.

Ὅσοι πῆραν κομμάτι ἀπὸ τὴν τριχιὰ τῆς ἀγχόνης καὶ ἀπὸ τὸ πανὶ τοῦ ἐσώβρακου εἶδαν μεγάλες θεραπεῖες. Ἤδη ἀπὸ τὶς 6 Ἀπριλίου 1839, μόλις ἕνα ἔτος ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του θάνατο, ἔχουμε τὴν πρώτη βιογραφία τοῦ ἁγίου, τὴν ὁποία ὑπέγραψαν δύο ἐπίσκοποι, δεκατρεῖς ἱερεῖς καὶ ἱερομόναχοι καὶ οἱ δεκαεπτὰ σημαίνοντες πρόκριτοι τῶν Ἰωαννίνων. (Συνέχεια...)



11/1/2020, Ο Όσιος Βιτάλιος

Ο μέγας Βιτάλιος αρχικά ησύχαζε στη μονή του μοναχού Σερίδωνος.
Εκείνο τον καιρό (της πατριαρχίας του αγίου Ιωάννου) ήρθε στην Αλεξάνδρεια.
Τη ζωή του εδώ, στην Αλεξάνδρεια, πολύ εύκολα θα μπορούσαν να την κατηγορήσουν οι άνθρωποι, στο Θεό όμως ήταν εξαιρετικά ευάρεστη, όπως τελικά αποδείχθηκε.
Όταν ήρθε δηλαδή στην πόλη ο γέροντας – ήταν ήδη πάνω από εξήντα χρόνων – βάλθηκε να καταγράφει με επιμέλεια όλες τις πόρνες των διαφθορείων! Συνάμα έπιασε δουλειά (κάπου), και συμφώνησε να παίρνει μεροκάματο δώδεκα οβολούς. Με τον έναν άπ’ αυτούς αγόραζε λούπινα και τα έτρωγε μετά τη δύση του ήλιου. Τους υπόλοιπους πήγαινε κάθε νύχτα και τους έδινε σε κάποια πόρνη, λέγοντας της:
Πάρε τούτα (τα χρήματα), και φυλάξου αυτή τη νύχτα αμόλυντη για χάρη μου. (Συνέχεια...)


7/1/2020, Το Θεϊκό Λυχνάρι - Ο τίμιος Πρόδρομος,
του Αγίου Ανδρέα Κρήτης

Τόν επαν καί «λία». «Καί ν θέλετε νά τό παραδεχτετε, ατός εναι  λίας πού πρόκειται νά ρθει» (Ματθ. 11, 14). «Καί ατός θά πορευτε πρίν πό τόν Κύριο μέ τή δύναμη καί τό πνεμα το προφήτη λία» (Λουκ. 1, 17). Πολλοί τόν ποκάλεσαν καί «διδάσκαλο». «ρθαν δέ καί τελνες νά βαφτιστον καί το επαν, δάσκαλε τί νά κάνουμε»; (Λουκ. 3, 12). κόμη νομάστηκε «τοιμαστής». (Συνέχεια...)



4/1/2020, Το Χρυσάφι,
του Χρήστου Γιαννάκη

Η φωτεινή αγάπη μίλησε.
Ο μισθός θα είναι μεγάλος.
Πρέπει να καταλάβεις. 
Τα μάτια μου σε κοιτούν.
Δώσε το χρυσάφι στον ουρανό.
Και όταν η χαρά σε επισκεφτεί 
θα είσαι κυβερνήτης
στο στολισμένο πλοίο.
Στους χαλασμένους καιρούς
το φως θα έρθει.


1/1/2020, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Τα τέλη του


Αποτέλεσμα εικόνας για Παπαδιαμάντης τα τέλη τουΤὴν ἑσπέραν τῆς 2ας Ἰανουαρίου 1911, παραμονὴν τοῦ θανάτου του, «ἀνάψτε ἕνα κηρί», εἶπε «φέρτε μου κι...... ἕνα ἐκκλησιαστικὸν βιβλίον». Τὸ κηρίο ἠνάφθη, ἐπρόκειτο δὲ νὰ ἔλθῃ καὶ τὸ βιβλίον, ἀλλὰ πάλιν ἀποκαμῶν ὁ Παπαδιαμάντης εἶπεν: «Ἀφῆστε τὸ βιβλίο. Ἀπόψε θὰ εἰπῶ ὅσα ἐνθυμοῦμαι ἀπ᾿ ἔξω». Καὶ ἤρχισε ψάλλων τρεμουλιαστὰ «τὴν χεῖρα σου τὴν ἀψαμένην...» (πρόκειται για το δοξαστικό της Θ' ώρας των Μ. Ωρών της εορτής των Θεοφανείων σε ήχο πλ.α'). Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ τελευταῖο ψάλσιμο τοῦ Παπαδιαμάντη, ὁ ὁποῖος τὴν ἰδίαν νύκτα, κατὰ τὴν 2αν μεταμεσονύκτιον, ὅταν ἐξημέρωνεν ἡ 3η Ἰανουαρίου, παρέδωκεν τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Πλάστου. Ἡ Σκιάθος ὅλη ἔκλαυσε καὶ κλαίει διὰ τὴν ἀπώλειαν τοῦ Παπαδιαμάντη...». (Συνέχεια...)



29/12/2019, Τα Χριστούγεννα των δύο ληστών,
του Κωνσταντίνου Γανωτή


Μια μέρα, ήταν παραμονή Χριστουγέννων, δυο κυνηγοί ξεκίνησαν μέσα στο κρύο του χειμώνα, για να πάνε στο βουνό να σκοτώσουν κανένα αγριογούρουνο. Πήγαιναν και οι δύο καβάλα στ’ άλογα τους και είχαν τα ντουφέκια τους κρεμαμσμένα στον ώμο τους κάτω απ’ τις κάπες..
Όταν είχαν περάσει τον κάμπο και μπήκανε στο λόγγο, είχαν το νού τους εδώ κι εκεί μήπως και ιδούν κανένα  αγρίμι.
Αντί για αγρίμι όμως την ώρα που περνούσαν ένα στενό πέρασμα δύσκολο, ξεπετιούνται μπροστά τους μέσ’ απ’ τους θάμνους δυο ληστές. Βαστούσαν στα χέρια τους από ένα μεγάλο μαχαίρι και φώναξαν άγρια:
-Πετάξτε μας γρήγορα τα κεμέρια σας και γυρίστε πίσω, αν θέλετε τη ζωή σας. Οι κυνηγοί μας ταχασαν στην αρχή με το αναπάντεχο γεγονός και κοιτάχτηκαν. Με το βλέμμα όμως συννενοήθηκαν μεταξύ τους και ανοίγοντας τις κάπες, για να ξεζωστούν τάχα τα κεμέρια τους, έβγαλαν τα ντουφέκια και στα έστρεψαν επάνω στους ληστές.(Συνέχεια...)