31/03/2012, " Η μετάνοια ως αγάπη ", του π. Βασίλειου Θερμού


Η εμπειρία μας από τους ανθρώπους και από τον εαυτό μας μάς πληροφορεί ότι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μετανοούν παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι άνθρωποι αγαπούν. Έτσι παρατηρούμε, ότι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αγαπήσουν έντονα τον άλλον, μπορούν να μετανοήσουν και έντονα και ριζικά. Άνθρωποι οι οποίοι δυσκολεύονται να αγαπήσουν και είναι κάπως σφιχτοί και επιφυλακτικοί και ψυχροί και κλεισμένοι στον εαυτό τους, δυσκολεύονται και να μετανοήσουν. 
Επιπλέον, δεν είναι μόνο θέμα ποσότητας, αλλά και θέμα χρονικής συνέπειας. Άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν, αλλά με αστάθεια, δηλαδή αφοσιώνονται όταν αγαπούν έντονα, αλλά μετά από λίγο καιρό αλλάζουν γνώμη, ψυχραίνονται, υπαναχωρούν, χάνουν την αγάπη τους. Άνθρωποι λοιπόν που αγαπούν με αστάθεια, μετανοούν και με αστάθεια. Δεν μπορούν να συνεχίσουν αυτή την ωραία πορεία, την οποία έβαλαν με την αρχή της μετάνοιας...(Διαβάστε όλο το κείμενο)





Ευλογημένα «γιατί»!
Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απάντηση του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, πού όμως από τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποιείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις από κάποιους πού δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατ' εξοχήν θέμα για το όποιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ομιλίες. Είναι πολύ βαθύ για να έλθει στην επιφάνεια τής συνειδητοποίησης. Είναι πολύ επώδυνο για να χωρέσει στον ορίζοντα των αντοχών μας. ... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Χαρά σε κειόν που πρωτοσήκωσε
απ' τις σκόνες σκεπασμένο, το δίστομο σπαθί του λόγου σου
στον ήλιο, Μακρυγιάννη, 
Κι απάνω και στις δυο πλευρές γραφή
Απ' τη μια, τα λόγια αυτά Σου χαραγμένα, στρατηγέ μας:
"Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο,
και δε θα μπούμε εύκολα στου αυγού το τσόφλι,
γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα, σ' αυτό να ξαναμπούμε πίσω
μα εγίναμε πουλιά και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε"...