Το "αγαπώ" δεν ταυτίζεται με το "μου αρέσει"
Οι σχέσεις μεταξύ των συζύγων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό
από εκείνη την ρομαντική περίοδο που ήταν ερωτευμένοι...Στην σχέση αυτή ο κάθε
ένας από τους δυο συντρόφους εγκαταλείπει τον "ατομισμό" του. Το
άτομο γίνεται μέρος μιας νέας μονάδας. Για να είναι ευτυχισμένος ο ένας πρέπει
και οι δυο να είναι ευτυχισμένοι. Αν ο ένας νιώθει δυστυχής είναι δυστυχείς και
οι δύο. Καμμιά απόφαση δεν είναι άσχετη. Το πρόβλημα του ενός πονάει εξ ίσου
και τον άλλον. Κατά μια πολύ πραγματική έννοια στο γάμο οι δυο γίνονται ένας. Η
δυσκολία στη σχέση αυτή είναι ότι το ΑΓΑΠΩ δεν ταυτίζεται με το ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ.
Υπάρχουν πάντα στο ζευγάρι ιδιότητες που ο ένας δεν αρέσει
στον άλλον. Ίσως αυτό να είναι η έπαρση ή η τεμπελιά, η πολυλογία ή η
ανυπομονησία, κάποιες συνήθειες και προτιμήσεις που έχει κληρονομήσει από την
πατρική του οικογένεια, κάποια επιφανειακή ιδιομορφία. Υπάρχουν περιστάσεις που
απλώς ο ένας "δίνει" στα νεύρα του άλλου. Πως αντιμετωπίζει τότε
κανείς με αγάπη τις ιδιότητες που αντιπαθεί; Αυτή η τραχειά φύση της έγγαμης
ζωής μπορεί να αποτελεί την "άσκηση" του καθενός από τους δύο, κι έχω
ακούσει έμπειρους μοναχούς να λένε ότι η ασκητική προσπάθεια στην έγγαμη ζωή
είναι εντονώτερη από αυτήν του μοναχού, μέσα στην μοναστική κοινότητα.
Σε άλλες κοινωνικές ομάδες μπορείς να αποφύγεις κάποιον που
σε εκνευρίζει. Μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και να αντέξεις για ένα μικρό
διάστημα κάποιον που έξαντλεί την υπομονή σου. Μέσα όμως στην οικογένεια δεν
υπάρχει τρόπος να απομονωθείς. Έτσι όπως είσαι πρέπει να συμβιώσεις με τα άλλα
μέλη της οικογένειας και να τα δεχτείς όπως είναι...
Το δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Α' επιστολής του Παύλου προς
Κορινθίους παραμένει πα΄ντα το πιο βοηθητικό και πρακτικό εγχειρίδιο αγάπης
στις ανθρώπινες σχέσεις: " Εκείνος που αγαπάει δεν ζηλοφθονεί. Εκείνος που
αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής, ούτε
ευερέθιστος. Ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που
γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό..."
Πηγή: Σοφία Κουλόμζιν. "Το Ορθόδοξο βίωμα και τα παιδιά
μας"