Ο Χριστός μας περιμένει.
Ο Θεός, όμως, κάθε μέρα κοιτούσε να δει: θα γυρίσει το σπλάχνο του; Και πραγματικά όταν άδειασε η ψυχή του ασώτου μπόρεσε και είδε καθαρά και κατάλαβε την αλήθεια. «Θα πάω στον πατέρα μου και θα του εξηγήσω», αποφάσισε. Και Εκείνος που τον περίμενε, όλες τις στιγμές και τις ώρες, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Δεν ζήτησε εξηγήσεις. Τον παίρνει αγκαλιά, τον καταφιλεί, τον βάζει στο σπίτι και θυσιάζει τον μόσχο τον σιτευτό.
Ο άλλος του γιός όμως, ο μεγαλύτερος δυσανασχετεί. Ποτέ δεν κατάλαβε την αγάπη του πατέρα του. Αγαπούσε μόνο τον εαυτό του. Ο εγωισμός είναι ο φοβερότερος εχθρός. Είναι ο κακός εαυτός μας. Είναι ο «εντός των τειχών» εχθρός. Έκανε κέντρο των πάντων τον εαυτό του. Αυτό είναι η ουσία της αμαρτίας. Όταν βγάλουμε από την ψυχή μας τον Θεό και τον πλησίον, τότε κολαζόμαστε. Το ρήμα «κολούω» σημαίνει κλαδεύω, αποκόπτω, απομονώνω. Αυτή είναι η κόλαση των καιρών μας. Απομονωμένοι οι άνθρωποι από τον Θεό και τον πλησίον, υποφέρουμε, βασανιζόμαστε. Είναι πρελούδιο της αιωνίου κολάσεως, εάν δεν μετανοήσουμε.
Ας εκμεταλλευτούμε την αγάπη του Θεού, η οποία διαρκεί όσο και η πλάση. Οι πύλες της θείας καλοσύνης και της θείας Παντοδυναμίας είναι ολάνοικτες. Το τραγούδι της Αγάπης Του φτάνει έως τα άκρα της πλάσεως και της ψυχής μας, της οποίας τα πέρατα, κατά τον Ηράκλειτο, δεν μπορεί να γνωρίσει παρά μόνο ο Θεός. Φτάνει λοιπόν, η Αγάπη Του, φτάνει η Ανάσταση Του, φτάνει η ευωδία Του. Όλες οι υπάρξεις ακόμα και οι κακοί, στο βάθος θέλουμε τον Θεό, θέλουμε την Αγάπη Του, την ελευθερία Του, την καλοσύνη Του. Θέλουμε την Άνοιξη Του. Ο Χριστός μας περιμένει. Η ψυχή μας ας Του απαντήσει έμπρακτα.