Κι εσύ μοιάζεις μ’ αυτή την ξεχειλισμένη κούπα !
-
Ευλογείτε,
είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε, έκαναν πολύ δρόμο, για να έλθω εδώ …
-
Κάθισε,
τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου
βάλω λίγο τσάι.
-
Έχω
περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού … άρχισε να
αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.
-
Ας
πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμενε ο γέροντας.
-
Τώρα
διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση … , συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος.
-
Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο
ερημίτης, συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.
-
Μα
εσείς την ξεχειλίσατε, πάτερ · το τσάι
χύνεται απ’ έξω ! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.
-
Κι
εσύ μοιάζεις μ’ αυτή την ξεχειλισμένη κούπα !
απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις, ευλογημένε, έστω λίγα
από αυτά που κουβαλάς, πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα
πράγματα που ξέρω;
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει, μερικές
φορές, όταν προσερχόμαστε στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μοιάζουμε κι
εμείς με τις ξεχειλισμένες κούπες που ανέφερε ο γέροντας.
Σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουμε
ούτε τη μόρφωση ούτε τα πλούτη που είχε ο άνθρωπος της παραπάνω ιστορίας. Συνήθως,
όμως, είμαστε «ξεχειλισμένοι» από
ανόητες δικαιολογίες για όσα κάναμε, «παραφουσκωμένοι» από αυτοδικαίωση,
«πλούσιοι» σε κατηγορίες για τους άλλους.
Έτσι , επιμένουμε να αναφέρουμε
μόνον όσα είπαν οι άλλοι εις βάρος μας.
Και συνειδητά παρασιωπούμε πόσο «λάδι στη φωτιά» ρίξαμε εμείς. Αρνούμαστε να
δούμε το δικό μας φταίξιμο. Και μάλιστα τη στιγμή που – συχνά – εμείς «κάναμε
την αρχή».
Πώς λοιπόν, περιμένουμε, μέσα στην
ξέχειλη από εγωϊσμό καρδιά μας, να στάξει το έλεος του Θεού; Πώς θέλουμε συγχώρεση, όταν όλο τον χώρο της
καρδιάς τον καταλαμβάνει το εγώ μας;
Ας αρχίσουμε επί τέλους να αδειάζουμε
τις κούπες μας, αφήνοντας λίγο χώρο για
τις ερωτήσεις :
-
Μήπως
παραφουσκώνω τις δικαιολογίες μου;
-
Μήπως
ο άλλος έχει περισσότερα ελαφρυντικά από εμένα;
-
Μήπως
έφταιξα «λίγο» κι εγώ;
Και τελικά για να αδειάσουμε τελείως
την κούπα: Μήπως η φασαρία ξεκίνησε από εμένα;
«Ξεχειλισμένη κούπα» … διετέλεσε
κάποτε και ένας από τους σοφότερους Αγίους της ερήμου· ο Άγιος Αρσένιος ο
Μέγας. Για την εποχή του ήταν ένα «κινητό πανεπιστήμιο». Και γι’ αυτό ο
αυτοκράτορας Θεοδόσιος τον προσέλαβε
διδάσκαλο των παιδιών του.
Όμως,
έστω κι αν «ξεχείλιζε» από γνώσεις, χρήματα και δόξα, δεν αισθανόταν τη
ζωή του αληθινά γεμάτη. Και αφού άδειασε από αυτά που κάποτε πίστεψε ότι θα του
γέμιζαν τη ζωή, καθόταν σαν ταπεινό μαθητούδι να ακούει την αληθινή σοφία
των αγίων γερόντων. Δηλαδή, τη σοφία
εκείνων που είχαν κοπιάσει περισσότερο από αυτόν στην άσκηση της ταπείνωσης και
της προσευχής.
Μερικοί μαθητές του σκανδαλισμένοι
του είπαν :
-
Ντροπή σου πάτερ Αρσένιε, να κάθεσαι εσύ και να
ακούς αυτούς τους αγράμματους !
Τότε αυτός τους αποστόμωσε με τα λόγια :
-
Κατέχω
όλη της ελληνική και τη λατινική σοφία. Αλλά «το αλφάβητο» αυτών που εσείς τους
θεωρείτε αγροίκους , ακόμη δεν το έμαθα!
Μακάριος ο άνθρωπος που δεν « καβαλάει το καλάμι»,
όταν μάθει δυο γράμματα παραπάνω από τους άλλους ή καθίσει σε μια καρέκλα
υψηλότερη από τις καρέκλες των άλλων ή αισθανθεί την τσέπη του να φουσκώνει
περισσότερο από τις τσέπες των άλλων.
Και περισσότερο μακάριος, εκείνος που δεν διστάζει να
κατεβεί από την καρέκλα του ή να αδειάσει την τσέπη του ή να παραδεχθεί την
αγραμματοσύνη του, προκειμένου να πλησιάσει και να γνωρίσει καλύτερα τον Μόνον
αληθινά Σοφό, Πλούσιο και Ένδοξο · τον
Χριστό !
Πηγή: π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος, (περιοδικό : ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ , τεύχος 567, Μάρτιος 2022)