17/2/2023, Η απέραντη αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο, Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

  Η απέραντη  αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο

 

Ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του «Έγκλημα και  Τιμωρία» περιγράφει μια καταπληκτική σκηνή θέλοντας να δείξει την απέραντη αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Είναι μια δυστυχισμένη οικογένεια. Ο πατέρας, ο Μαρμελάντωφ, είναι μεθύστακας, δεν ενδιαφέρεται για την οικογένεια παρά μόνο για το ποτό. Η μητέρα είναι άρρωστη βαριά με φυματίωση. Τα παιδιά πεινούν. Η κόρη του η Σόνια πάνω στην απελπισία της αναγκάζεται να γίνει πόρνη, για να βοηθήσει την οικογένεια. Ο πατέρας παίρνει κι από αυτά τα χρήματα που βγάζει η Σόνια. Κάποια μέρα ο Μαρμελάντωφ βρίσκεται στην ταβέρνα και  πίνει με τους άλλους θαμώνες. Μεθυσμένος πια, αρχίζει μια δημόσια ομολογία:

-          Ποιός  λοιπόν θα μπορέσει να λυπηθεί έναν άνθρωπο σαν κι εμένα; Ποιος; Εσείς με λυπόσαστε τώρα; Μιλήστε κύριε, με λυπόσαστε, ναι ή όχι; Χέ,χε! Χέ! Χέ!

-          Και γιατί να σε λυπηθούμε;

Φώναξε ο ταβερνιάρης, που είχε έρθει κοντά του.

-          Να με λυπηθείτε! Γιατί να με λυπηθείτε!

Ούρλιαξε ξαφνικά ο Μαρμελάντωφ και σηκώθηκε, απλώνοντας μπροστά τα χέρια, σαν σε έξαρση και σαν να μην περίμενε παρά αυτές τις λέξεις.

-          Γιατί να με λυπηθείτε λές;  Όχι δεν υπάρχει κανένας λόγος να με λυπηθείτε! Πρέπει να με σταυρώσουν, να με βάλουν στον σταυρό, κι όχι να με λυπηθούν! Σταύρωσε με κριτή, σταύρωσε με, κι αφού με σταυρώσεις λυπήσου με! Κι εγώ θα βαδίσω μόνος μου στον σταυρό, γιατί δεν διψώ για χαρά, αλλά για πόνο και για δάκρυα!...Λές εσύ, έμπορα, πως το κατοστάρι σου από δω μου έφερε ευχαρίστηση; Όχι τον πόνο, τον πόνο ζητούσα στον πάτο αυτού του κανατιού, τον πόνο και τα δάκρυα, και τα γεύτηκα, τα βρήκα. Και τη συμπόνια θα την βρω σε Εκείνον που είναι οικτίρμων για όλους τους ανθρώπους, που τους έχει καταλάβει όλους και τον καθένα. Είναι ο Ών, είναι ο Κριτής. Θα έρθει την ημέρα εκείνη και θα ρωτήσει: «Που είναι η κόρη που για την κακιά και φθισική μητριά της, για παιδιά που δεν ήταν αδέλφια της, μικρή – μικρή ακόμα, πούλησε τον εαυτό της; Που είναι η κόρη που σπλαχνίστηκε τον επίγειο πατέρα της, τον αδιόρθωτο μεθύστακα,  χωρίς να φρίξει από την αποκτήνωσή του; Και θα πεί: «Έλα! Σ’ έχω κιόλας μια φορά συγχωρήσει… Σ’ έχω μια φορά συγχωρήσει… Σήμερα πάλι αφέωνται σοι αι πολλαί αμαρτίαι σου, ότι πολύ ηγάπησας…». Και θα συγχωρήσει τη Σόνια μου, θα τη συγχωρήσει, το ξέρω πώς θα τη συγχωρήσει… Το ένιωσα εδώ, στην καρδιά μου!... Θα κρίνει όλους τους ανθρώπους και θα τους συγχωρήσει, τους καλούς και τους κακούς, τους σοφούς και τους ταπεινούς… Και όταν θα έχει τελειώσει μ’ αυτούς όλους τότε θα γυρίσει και σε μας: «Πλησιάστε και σεις! Θα πει. Πλησιάστε οι μεθύστακες, πλησιάστε οι τρεμουλιάρηδες, πλησιάστε οι ξεδιάντρωποι! Κι εμείς θα πλησιάσουμε όλοι, χωρίς να ντρεπόμαστε και θα σταθούμε ίσοι μπροστά μου. Κι Εκείνος θα πει: «Είσαστε γουρούνια! Φοράτε τη μάσκα του θηρίου κι έχετε τη σφραγίδα του. Όμως ελάτε και σεις!». Και οι σοφοί θα υψώσουν φωνή, οι σώφρονες θα υψώσουν φωνή: «Κύριε! Γιατί τους δέχεσαι αυτούς; » Κι Εκείνος θα πει: «Τους δέχομαι, ώ σοφοί, τους δέχομαι, ώ σώφρονες, επειδή ούτε ένας απ’ αυτούς δεν θεώρησε ποτέ άξιο αυτής της τιμής τον εαυτό του…». Και θα απλώσει τα χέρια του σε μας, κι εμείς θα πέσουμε στα πόδια του… Και θα κλάψουμε… Και θα τα καταλάβουμε όλα!... Κι όλοι θα καταλάβουν… Κύριε, ελθέτω η Βασιλεία Σου!...


Πηγή: Φίοντορ Ντοστογιέφσκι


Π