Κυοφορώ μέσα μου μια θάλασσα δακρύων
Αδελφοί, τζάμπα χανόμαστε. Τζάμπα χάνομε την αθάνατη ψυχή
μας. Τζάμπα κολάζομε την ύπαρξη μας. Τζάμπα δεν κάνομε τα καλό στους άλλους
ανθρώπους, ενώ το ‘χομε μέσα μας. Κι όπως έλεγε ένας ποιητής από την Χαλκίδα,
«Κυοφορώ μέσα μου μια θάλασσα δακρύων». Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ώριμοι να
μετανοήσουμε, να κλάψομε να αλλάξουμε. «Κυοφορούμε μια θάλασσα δάκρυα». Κάτι
πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να συμβεί. Να μας αγγίξει ο Παράκλητος. Γιατί τη
μετάνοια μόνο
ο Παράκλητος τη δίνει. Γι’
αυτό λέμε «Εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσει τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής
ημών». Και τότε κλαίει ο άνθρωπος. Και κλαίει και κλαίει και κλαίει και δεν
σταματάει. Και ελευθερώνεται. Χύνει δάκρυα. Χύνει ροές δακρύων. Και ξεπλένονται
τα πάντα. Και γίνεται και πιο λευκός από το χιόνι.
Πηγή: π. Ανανίας Κουστένης
