Τρίτη 29η Μαΐου 1453
.jpg)
Ότε ανέτειλεν η ημέρα, η παραμονή της κθ΄ Μαΐου, ουδεμία ακτίς ηλίου κατέβη να
φωτίσει την χερσόνησον του Αίμου. Υγρός
και τεθολωμένος αιθήρ επέκειτο υπέρ την γην και πυκνά νέφη εκάλυπτον την
κτίσην. Πικρά κατήφεια εδέσποζε της φύσεως. Ουδεμία αηδών ηκούσθη μινυρίζουσα
εις τους δρυμώνας, ουδείς βοσκός ηκούσθη φυσών χαρμοσύνως τον αυλόν του επί των
βράχων και ουδέν έρρυθμον άσμα υλοτόμου ή γεωργού επράυνε τον σκληρόν και
μονότονον κτύπον της σκαπάνης και του πελέκεως.
Απειράριθμος αγέλη
μαύρων κοράκων εφάνη την πρωίαν υπεριπταμένη, αυτών αντήχησαν οι κρωγμοί
απαύστως και αφού επ΄ ολίγον εσκίασαν τας υψηλάς και απορρώγας
του Ταϋγέτου κορυφάς, έγιναν κατά μικρόν άφαντοι, διευθυθέντες προς τα
βορειοανατολικά. Ουδέν άλλο πτηνόν εφάνη ιπτάμενον ή ηκούσθη κελαδούν. Περί των
χελιδόνων ιστορείται ότι αύται μόλις μείνασαι ένα μήνα κατά το έτος εκείνο υπό
τον ελληνικόν ουρανόν, μετενάστευσαν αθρόαι εις την Ιταλίαν. Την πρωίαν εκείνη
ο ουρανός ήτο μολύβδινος και η γη εφαίνετο φαιά, η δε θάλασσα λεία και γαλήνιος
είχε χρώμα μέλαν και υπέρυθρον.
Ουδεμία πνοή υπέσιζεν, ακίνητα έμενον τα κύματα εις το
πέλαγος, ακίνητα τα φύλλα εις τους δρυμώνας. Τα επικαθήμενα νέφη ούτε όμβρον
ηπείλουν ούτε άνεμον, εφαίνοντο μόνον ότι έμενον κρεμάμενα επί του ορίζοντος ως
μορμολύκεια, ως ράκη πενίας ηπλωμένα επί δώματος και μάτην επαιτούντα μιαν
ακτίνα παρά του ηλίου. Οι άνθρωποι ησθάνοντο ανεξήγητον αγωνίαν υπό την πίεσιν
ταύτην των στοιχείων και το πένθος της φύσεως μετεδίδετο εις αυτούς.