Γιὰ ν’ ἀνοίξει ἡ καρδιά μας στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ συγχωρήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ μὴν ὑπάρχει στὴν καρδιὰ μας ψυχρότητα γιὰ κανένα ἄνθρωπο. Ὁπωσδήποτε ὅταν φταίξουμε σὲ κάποιον πρέπει νὰ ζητήσουμε συγχώρεση. Αὐτὸ τὸ κάνουν καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλά ἀπὸ μᾶς ποὺ θέλουμε νὰ εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ζητάει κάτι παραπάνω. (Συνέχεια...)



 13/3/2024, Ο αναπεσών Αδάμ,

Πόσα Χριστέ μου βάσανα
Πόσος Θεέ μου πόνος
στου Άδη τα βασίλεια
κλαίω και είμαι μόνος.

Τα δάκρυα σκούπισε Αδάμ
κι έλα το χέρι δωσ’ μου,






 9/3/2024, Η Κόλαση & ο Παράδεισος,



Κάποτε σ΄ ένα χωριό ζούσαν δυο χωριανοί, που ήταν και πολύ φίλοι. Πάνω στην κουβέντα μια φορά είπαν και συμφώνησαν, όταν πεθάνουν, να προσπαθήσουν απ΄ όπου κι αν βρίσκονταν, ν' ανταμώσουν Πέθαναν κάποτε ο ένας μετά τον άλλον κι ο ένας βρέθηκε στην κόλαση κι ο άλλος στον Παράδεισο. Και σ' ένα Ψυχοσάββατο έτυχε να τους κάνουν και τους δυο μνημόσυνο την ίδια μέρα.  (Συνέχεια...)

 



  7/3/2024, Πάρε πάνω σου την φροντίδα κάποιου άλλου,



...Αν με ρωτούσε σήμερα ένας νεαρός άνθρωπος πώς να σώσει την ψυχή του θα του απαντούσα: «Πάρε πάνω σου τη φροντίδα κάποιου άλλου». Κάθε ανθρώπινη ψυχή που δεν γνωρίζει τη μέριμνα για τον άλλο παρά αποκλειστικά τη μέριμνα για τον εαυτό της, ή έχει χαθεί ή βρίσκεται ήδη στο χείλος της απωλείας.
Τα πάντα για την ψυχή, την ψυχή για τίποτα στον κόσμο. (Συνέχεια...)


 4/3/2024, Μου φτάνει και μου περισσεύει



Κάποτε ὁ μεγάλος ἀββᾶς Σισώης, μαθητής τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, εἶχε στείλει τόν μαθητή του π. Ἀβραάμ στήν Ἀλεξάνδρεια γιά δουλιές τους.Στό διάστημα τῆς ἀπουσίας του, ὁ ἀββᾶς Σισώης θά ἔμενε μόνος του. Συμπονώντας τον λοιπόν, γιατί ἦταν πιά σέ βαθειά γεράματα, προθυμοποιήθηκαν καί ἐπῆγαν νά τοῦ κάνουν παρέα καί νά τόν ὑπηρετοῦν κάποιοι μοναχοί ἀπό τήν γύρω περιοχή.  (Συνέχεια...)


 1/3/2024, Ένα Πνευματικό Φυτώριο,



Οἱ  ἀγρυπνίες τοῦ Ἁγίου Ἐλισαίου σταθήκανε πνευματικὸ φυτώριο. Μέσα στὸ ταπεινὸ αὐτὸ ἐκκλησάκι, στοὺς Ἀγέρηδες, τὸ ἰδιωτικό, τὸ ἀνύπαρκτο τώρα πιά, ἀφοῦ τὸ γκρέμισε ἡ σκαπάνη τῆς οἰκονομικῆς σκοπιμότητας, ὁ Ὅσιος παπα-Νικόλας ὁ Πλανᾶς, ὁ Ἀλέξανδρος Παπα­διαμάντης, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης καὶ μία πλειάδα ταπεινῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἴχανε ὀργανώσει αὐτὲς τὶς ἀγρυπνίες. (Συνέχεια...)  


26/2/2024, Η ένωση μας με τον Θεό,




Ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Υἱό Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ὁ Πατέρας μένει «κατὰ φύσιν ἐν τῷ Υἱῷ», ἔτσι καὶ ὅσοι πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ ἀναγεννήθηκαν «διὰ Πνεύματος Ἁγίου», μένουν «κατὰ χάριν ἐν τῷ Θεῷ» καὶ ὁ Θεὸς μένει σ’ αὐτούς ὡς «κατὰ χάριν υἱούς» Του. Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ἕνωση!
Ἡ ἕνωση ὅμως Πατέρα καὶ Υἱοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἕνωση ἄπειρης καὶ ἄφατης ἀγάπης. Καὶ ἡ ἀγαπη τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μὲ τὴν «ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσῃ» ἄρνηση τοῦ θελήματός Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ πατρός. (Συνέχεια...)


     16/2/2024, O Άγιος Νεομάρτυς Θεόδωρος σώζει την Μυτιλήνη



Από του έτους τούτου γνωρίζουμε τον Άγιο Θεόδωρο ως Προστάτη και Πολιούχο της Μυτιλήνης και της Λέσβου γενικότερα. Η θανατηφόρος πανώλη, η οποία εμάστιζε την Μυτιλήνη κατά το έτος τούτο (1832), επί μητροπολίτου Μυτιλήνης Πορφυρίου, καί η οποία, κατά δεκάδας έρριπτε στους τάφους τούρκους καί χριστιανούς, ανεξαρτήτως τάξεως καί ηλικίας, ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν την πόλη, για τον φόβο της μολύνσεως, καί να φύγουν στους πέριξ της πόλεως λόφους. Φόβος καί τρόμος καί σκιά θανάτου εκάλυπτε τα πάντα για αρκετό χρόνο. (Συνέχεια...) 


   12/2/2024, Το μνήμα της μάνας,


 Το πουλαράκι δεν είχε πάθει τίποτα, μα δύσκολα κατόρθωσαν να το βγάλουν αποκεί. Τόσο ήταν τρομαγμένο.
Κάποιος είπε με συγκίνηση:
«Τέτοια μάνα δεν πρέπει να τη φάνε τα κοράκια κι οι αλεπούδες. Λέω να τη θάψομε».
Όλοι το δέχτηκαν, έσκαψαν ένα λάκκο και την έθαψαν εκεί. Από τότε το μέρος εκείνο έμεινε να λέγεται «Το μνήμα της μάνας». (Συνέχεια...) 



10/2/2024, Ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας


Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρονται συχνὰ στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο. Ἐγκωμιάζουν την εὐμενέστατατὴ μοναδικὴ  προσωπικότητά του, ἔχοντας βέβαια πάντοτε ὑπ’ ὄψιν τους παλαιότερούς Ἕλληνες ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν, συχνὰ μὲ λεπτομέρειες τὰ γεγονότα τῆς ἐκστρατείας τοῦ ἀξεπέραστου στρατηλάτη. Ἐπαινοῦν τὴν ἁγνότητα καὶ τὴ σωφροσύνη του, τὴ φιλάνθρωπη συχνά  συμπεριφορά του, τὴν τιμὴ ποὺ  κατὰ κανόνα ἀπέδιδε στοὺς φίλους του καὶ στὴ φιλία, τὴν ἄρνησή του νὰ πιστεύει στὶς συκοφαντίες, τὸν σεβασμό ποὺ ἔδειχνε σ’ αὐτοὺς ποὺ τοῦἐμπιστεύονταν κάποιο μυστικὸ καὶ τὴ μεγάλη σημασία ποὺ ἀπέδιδε στὴν ἐχεμύθεια, τὸν σεβασμό του στὸν Θεό καὶ τὴν ἀναγνώριση τῆς δικῆς του ἀδυναμίας, τὴ φιλοπατρία του, τὴν ἀγάπη στοὺς γονεῖς καὶ στὸν δάσκαλό του, (Συνέχεια...)


   8/2/2024, Γιατί έγινα Χριστιανή,


Το 2002 ανακάλυψα μια διάλεξη του Μπέρτραντ Ράσελ του 1927 με τίτλο, «Γιατί δεν είμαι χριστιανός». Καθώς την διάβαζα, σχεδόν έναν αιώνα μετά την ομιλία του στο παράρτημα Νότιου Λονδίνου της National Secular Society, ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως μια μέρα θα ήμουν αναγκασμένη να γράψω ένα δοκίμιο με τον ακριβώς αντίθετο τίτλο....
Φυσικά, έχω ακόμη πολλά να μάθω για τον Χριστιανισμό. Κάθε Κυριακή ανακαλύπτω λίγα περισσότερα στην εκκλησία. (Συνέχεια...)


 4/2/2024, Για τον πολιτικό γάμο των Ομοφυλοφίλων,



Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά τήν οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κύτταρο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κοινωνίας καί τοῦ Ἔθνους. Σέ αὐτό πρέπει νά συντείνη καί ἡ Πολιτεία, ὅπως διαλαμβάνεται στό ἰσχῦον Σύνταγμα ὅτι «ἡ οἰκογένεια ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ Γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους» (ἄρ. 21)....
Ἐννοεῖται, βέβαια, ὅτι ὑφίσταται ἡ βασική ἀρχή ὅτι, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τήν κάθε ἁμαρτία ὡς ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Φῶς καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, συγχρόνως ἀγαπᾶ τόν κάθε ἁμαρτωλό, διότι καί αὐτός ἔχει τό «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί μπορεῖ νά φθάση στό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἐάν συνεργήση στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. (Συνέχεια...) 



  

Παλαιότερα Κείμενα