27/04/2012, Μυα καὶ Μέλισσα ", Κωνσταντίνου Γανωτή


Μυα ποπτσα τς φωλες πὸ πρωϊας ως σπέρας πιφοιτσα τας λύμαις βοσκε κα πρς σπέραν ες τν κοίτην ατς πανκε. Τος δ τέκνοις ατς ρωτσι πς  κόσμος εη πεκρινατο: Λύμης κα κοπρίων πλήρης  κόσμος στ.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)






Ένας νέος, λίγο από φτώχεια και λίγο γιατί του άρεσε να ζήσει κάπως πιο άνετα και ελεύθερα, έγινε μετανάστης, εργάτης σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή βιομηχανική πόλη.
   Εκεί γνωρίστηκε με μια κοπέλα. Ήθελε να είναι ένα μικρό επεισόδιο στη ζωή του· μια απλή γνωριμιούλα. Αλλά δεν τα κατάφερε να διατηρήσει τον δεσμό στο επίπεδο που προγραμμάτιζε· δηλ. σε σχέσεις, ψεύτικες ψυχικά, μα ουσιαστικές σαρκικά. Την αγάπησε. Βαθειά. Τρελά. Αισθάνθηκε, ότι κοντά της, σ' αυτήν, εύρηκε ό,τι καλύτερο ζητούσε: μια αστείρευτη πηγή χαράς και ευτυχίας... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Κάποτε —εδώ και πολλά χρόνια— που μουτυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του, σα χαιρετισμό, προς τ' αναστάσιμα άστρα, μου είπε σα να μιλούσε με τον εαυτό του : 

—Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Ουράνια.