Ὅταν διαταραχθοῦν οἱ σχέσεις μας μὲ κάποιον ἀπὸ δική του ὑπαιτιότητα, εἶναι ἴσως δικαιολογημένο νὰ δυσφοροῦμε μὲ ὁποιονδήποτε ἔλθει καὶ μᾶς προτρέψει νὰ κάνουμε ἐμεῖς τὸ πρῶτο βῆμα συμφιλίωσης. Ὅταν ὅμως τὸ φταίξιμο εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου δικό μας, θὰ ἔπρεπε ἀπὸ μόνοι μας, χωρὶς νὰ περιμένουμε καμιὰ παρακίνηση καὶ χωρὶς καμιὰ ἀναβολή, νὰ σπεύδουμε νὰ ζητᾶμε συγγνώμη. Θὰ ἦταν, ἑπομένως, μεγάλη ντροπὴ γιὰ ἐμᾶς τὸ νὰ ἀναγκάζεται τὸ πρόσωπο ποὺ πληγώσαμε νὰ βάζει μεσολαβητὲς γιὰ νὰ τὰ βροῦμε. Πολὺ περισσότερο θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς συγκινεῖ τὸ νὰ ἔρχεται ὁ ἴδιος καὶ νὰ μᾶς παρακαλεῖ γι’ αὐτό. (Συνέχεια...)
"Ἡ πατρίς μου, ἀδελφοί, εἶναι ἡ Κύπρος, καί αὐτή νῆσος τῆς Ἑλλάδος... Ὁ παντοδύναμος Θεός νά σᾶς ἐνδυναμώνῃ καί νά σᾶς δίδῃ τά τρόπαια κατά τῶν ἀγρίων ἐχθρῶν, ὅπως διά τιμήν τοῦ Γένους μας, ὁμογενεῖς, φίλτατοι, τό ὁποῖον θέλει παραδώσει τά ἔνδοξα ὀνόματά σας εἰς τῶν ἐπερχομένων γενεῶν τήν εὐλογίαν. Εἴθε, εἴθε, γένοιτο, Θεέ βασιλεῦ" !
Αὐτά ἔγραφε μεταξύ ἄλλων στίς 3 Ἰουλίου 1821 ὁ Κύπριος ἀγωνιστής Κυπριανός Θησεύς ἀπευθυνόμενος πρός τούς δημογέροντες τῆς ἐπαναστατημένης Ὕδρας καί πρός τόν Δημήτριο Ὑψηλάντη. (Συνέχεια...)
Το να ακολουθείς δηλαδή τον Θεό, όπου εκείνος πορεύεται, αυτό είναι το να βλέπεις τον Θεό. Γιατί το πέρασμα του δηλώνει την καθοδήγηση του επομένου. Γιατί αυτός που αγνοεί τον δρόμο, δεν μπορεί να βαδίσει με σιγουριά, παρά μόνο αν ακολουθεί αυτόν που προηγείται. Όποιος, λοιπόν, καθοδηγεί, με το να προηγείται, δείχνει τον δρόμο σε αυτόν που ακολουθεί. Και τότε ο επόμενος δεν θα εκτραπεί από τον ίσιο δρόμο, αν θα βλέπει πάντοτε τα νώτα του προηγούμενου. Ενώ εκείνος που κατά την κίνηση παρεκτρέπεται προς τα πλάγια, ή έχει το βλέμμα αντιμέτωπο με τον οδηγό, χαράζει για τον εαυτό του νέα πορεία, όχι αυτή που του υποδεικνύει ο οδηγός. (Συνέχεια...)
 |
| Ο άγιος Φωκάς ο κηπουρός στη Σινώπη της Τραπεζούντας |
Είχε ένα κήπο και τον φρόντιζε και συνάμα είχε κι άλλο κήπο μέσα του, το μέσα κράτος που λέει ο ποιητής, την ψυχή του. Και τη φρόντιζε και αυτή παράλληλα. Όλα μπορούμε να τα κάνουμε. Λέει, Έχω δουλειές, δεν μπορώ να τα κάνω, πάτερ.» Όλα μπορεί να τα κάνει κανείς, άμα θέλει. Κι άμα είναι λίγο ερωτευμένος με τα ουράνια, κάνει. Κι άμα είναι ερωτευμένος, και χίλιες δουλείες να 'χει, φροντίζει και τον ερωτά του. Έ, όταν είμαστε ερωτευμένοι με τα Θεία, να μην κάνομε κάτι; Αφού είμαστε γι' αυτό φτιαγμένοι. Είμαστε για τον Κύριο φτιαγμένοι. (Συνέχεια...)
Κάποτε ἦλθε ἐδῶ ἕνας πολὺ γνωστὸς γιατρὸς γιὰ νὰ μιλήσουμε. Ἦταν καὶ ἡ γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι ἄνθρωποι καὶ οἱ δύο. Παραπονιόταν ὅτι τὰ παιδιὰ του ζοῦσαν κοσμικὴ ζωὴ καὶ ὄχι μόνο δὲν τηροῦσαν τὶς ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις τῆς οἰκογένειάς τους, ἀλλὰ καὶ τὶς εἰρωνεύονταν.
15/9/2020, Οι επτά φράσεις του Χριστού στον Σταυρό,
Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του,τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. (Συνέχεια...)